Stevan Šalajić ili lepota glume

Prvak našeg glumišta Stevan Šalajić je, poput velikih majstora igre, shvatio glumački jezik kao akciju nežnog dejstva, a ne samo kao veštinu dobrog predstavljanja. Likove koje igra, gradi sa izvesnom uzdržanošću, oprezno, olivijeovski, kao poverljiv prijatelj kome je dozvoljeno da upozna njihove slabosti i tajne i da ih otkrije, protumači, ismeje sa blagom ironijom ili duhovito naglasi, ali nikad ponovo na isti način.
Šalajić je, naime, savladao najveće glumačko iskušenje i svoj izražajni postupak nije zatvorio u isprobani šablon i lagodnu naviku, bez obzira na legije uloga koje je odigrao na maternjem srpskom i na mađarskom jeziku, na svom dugom izvođačkom putu od smušenog Tošice uz Trifkovićeve Izbiračice, koji mu je doneo prvu Sterijinu nagradu, preko Hljestnikova, Stavrogina, Brehtovog Čarlija, Čehovljevog Vojnickog do Simovićevog Prosjaka, Popovićevog Ljubinka ili Kovačevićevog Bilija Pitona.
U stvari, morao je stalno da se menja, da se preobražava, da sebe iznova izmišlja, jer je igrao u skoro svim žanrovima, u delima pisaca iz svih epoha, od Aristofana, preko Šekspira, Gogolja, Dostojevskog, Sterije, O'Nila, Kostolanjija, Maksa Friša, Brehta, do Aleksandra Popovića, Ljube Simovića ili Dušana Kovačevića, da nabrojimo samo neke.
Možda zato i posle toliko nagrada i priznanja deluje sa scene uvek kao mlad glumac, željan igre, odan predstavi i potpuno uronjen u ulogu, ma kojeg obima ona bila.
Ako bismo hteli da Šalajićevo glumstvo izrazimo kakvom sažetom formulom, moglo bi to biti ovako: nežna zamišljenost plus mnoštvo fino izrađenih detalja, minus sve što je lažno i napadno.
Možda bi ta formula mogla biti i sasvim kratka: Stevan Šalajić ili lepota glume.
Dobričin prsten 1990. godine poneo je glumac najfinijeg glumačkog kova.
Žiri: Mira Stupica, predsednik, Marija Crnobori, Olivera Marković, Vida Ognjenović, Ljuba Tadić, Ljubomir Draškić i Zoran Stošić, predstavnik Zlatare Majdanpek.

U Novom Sadu, 2.2.2000.